Kategori arşivi: Metin Vaazlar

13 Mayıs 2012

Bazı eski taş yapıların üzerinde o yapıyı yaptıran kralın adının yazılı olduğunu görürüz. Bu yazılar taşlara yazıldığından dört beş bin yıldır orada kalarak günümüze kadar gelirler. Bugün buna paralel olarak Mısır’dan Çıkış 32:15-16 ayetlerine bakacağız.

Mısır’dan Çıkış 32:15,16 Musa döndü, elinde antlaşma koşulları yazılı iki taş levhayla dağdan indi. Levhaların ön ve arka iki yüzü de yazılıydı. Onları Tanrı yapmıştı, üzerlerindeki oyma yazılar O’nun yazısıydı.

Tanrı, halkına söyleyeceklerinin önemli olduğunu ve unutmamaları için onlara kendi eliyle taş levhalara mesajlar yazmıştı.

Yasanın Tekrarı 6:1-9 “Tanrınız RAB’bin size öğretmek için bana verdiği buyruklar, kurallar, ilkeler bunlardır. Mülk edinmek için gideceğiniz ülkede onlara uyun. Yaşamınız boyunca siz, çocuklarınız ve torunlarınız, size verdiğim bütün kurallara, buyruklara uyarak Tanrınız RAB’den korkun ki, ömrünüz uzun olsun. Kulak ver, ey İsrail! Söz dinleyin ki, üzerinize iyilik gelsin, atalarınızın Tanrısı RAB’bin size verdiği söz uyarınca süt ve bal akan ülkede bol bol çoğalasınız. “Dinle, ey İsrail! Tanrımız RAB tek RAB’dir. Tanrınız RAB’bi bütün yüreğinizle, bütün canınızla, bütün gücünüzle seveceksiniz. Bugün size verdiğim bu buyrukları aklınızda tutun. Onları çocuklarınıza benimsetin. Evinizde otururken, yolda yürürken, yatarken, kalkarken onlardan söz edin. Bir belirti olarak onları ellerinize bağlayın, alın sargısı olarak takın. Evlerinizin kapı sövelerine, kentlerinizin kapılarına yazın.”

Yukarıda geçen “uzun ömürlü olma” vaadi şimdiki yaşamımızla birlikte esas anlamda ebedi yaşam içinde söylenmiştir. Bu ayetlerde ‘Dinle, ey halkım! Bugün size söylediğim bu sözleri unutmayın’ demek istiyor Rab.

Biz de Rab ’be yaklaşırken bu önemli mesajlara yüreğimiz her zaman açık olsun. Taş levhalara yazılan levhalar asırlarca silinmez. Bu Tanrı’dan bize önemli bir mesajdır diye düşünüyorum. Tanrı yasasını deriye de yazabilirdi ama O taş levhaları tercih etti. Öğleki halk Tanrının emirlerini unutmasın silinmeyen sözlerini daima okusunlar.

İsrail halkıda ilk zamanlar Rabbe önem verdiler. Levhaları altından yapılmış sandığa koydular. Sandığı taşıyan kâhinler kutsal yaşamaya; Tanrı’nın sözlerine sandığına önem verdikleri için Tanrı İsrail halkını her bakımdan çok bereketle’di. Bir defasında sandığı taşıyan kâhinlerin ayakları Eriha nehrinin sularına değince nehir ikiye bölündü. Eriha şehrinin etrafını koruyan surların etrafını Tanrının sözünün içinde bulunduğu Sandıkla dolandıklarında surlar oldukları yere yıkıldılar.

Ama İsrail halkı daha sonra Rab ’bin emirlerine unuttular ve hatta karşı durdular. Bunun için Tanrı onları cezalandırdı. Bu acı bir durumdur. İsrail halkı Tanrı’yla olan antlaşmalarını çoğu zaman bozduğu halde Tanrı onlarla yeni bir antlaşma yaptı. Ve şimdi bu antlaşma bizler içinde geçerlidir.

Yeremya 31:32-33 “Atalarını Mısır’dan çıkarmak için Ellerinden tuttuğum gün Onlarla yaptığım antlaşmaya benzemeyecek. Onların kocası olmama karşın, Bozdular o antlaşmamı” diyor RAB. “Ama o günlerden sonra İsrail halkıyla Yapacağım antlaşma şudur” diyor RAB, “Yasamı içlerine yerleştirecek, Yüreklerine yazacağım. Ben onların Tanrısı olacağım, Onlar da benim halkım olacak.

Tanrı artık Ruhumu içinize koyacağım; Taş yüreğimizi çıkarıp yerine etten bir yürek koyacağını söyledi. ‘Ruhum artık sizin ruhunuzda olacak. Böylece yasamı bileceksiniz ben size kendimi tanıtacağım sözlerimikanunlarımı yüreğinize yazacağım dedi.

İbraniler 10:16-25 “Rab, ‘O günlerden sonra Onlarla yapacağım antlaşma şudur: Yasalarımı yüreklerine koyacağım, Zihinlerine yazacağım’ diyor.” Sonra şunu ekliyor: “Onların günahlarını ve suçlarını artık anmayacağım.” Bunların bağışlanması durumunda artık günah için sunuya gerek yoktur. Bu nedenle, ey kardeşler, İsa’nın kanı sayesinde perdede, yani kendi bedeninde bize açtığı yeni ve diri yoldan kutsal yere girmeye cesaretimiz vardır. Tanrı’nın evinden sorumlu büyük bir kâhinimiz bulunmaktadır. Öyleyse yüreklerimiz serpmeyle kötü vicdandan arınmış, bedenlerimiz temiz suyla yıkanmış olarak, imanın verdiği tam güvenceyle, yürekten bir içtenlikle Tanrı’ya yaklaşalım. Açıkça benimsediğimiz umuda sımsıkı tutunalım. Çünkü vaat eden Tanrı güvenilirdir. Birbirimizi sevgi ve iyi işler için nasıl gayrete getirebileceğimizi düşünelim. Bazılarının alıştığı gibi, bir araya gelmekten vazgeçmeyelim; o günün yaklaştığını gördükçe birbirimizi daha da çok yüreklendirelim.

Kilise demek Tanrı tarafından seçilmiş ve göksel egemenliğe aktarılmış halk demektir. Yeniden doğduysanız Kutsal Ruh artık sizin içinizdedir, Tanrı’nın yasası yüreğinizde yazılıdır. Artık Tanrı bizimle konuşabilir. Ama buna ne kadar önem veriyoruz. Rab ’bin Ruhu bizi uyardığında O’nu dinliyor muyuz? Tanrı Kutsal olduğu için Musa’ya yüzümü göremezsin demişti ama İsa şefaatçi olarak geldiği için Tanrı’nın yüzünü sınırlı olarak görüyoruz. Artık En Kutsal Yer’e girmeye cesaretimiz var. Mesih’in bedeninin bir parçasıyız, Rab ‘bin sofrasına yaklaşabiliyoruz. Mesih’in ikinci gelişinde Tanrımızın yüzünü tam olarak göreceğiz.

Tanrı yukarıdaki ayetlerde ‘yasamı her yere yaz, unutma’ diyor. Şimdi ise Tanrı’nın yasasının yüreğimize yazılmış olduğunu hatırlayarak Tanrı’yı unutmamak için uyanık kalalım. Rab’bin işi bu ülkede nasıl gelişecek kardeşleri nasıl cesaretlendirebilirim diye düşünelim. Tanrı bizi bireysel olarak çağırdığı gibi kilise olarak da çağırıyor. Kardeşini sevmiyorsan yanıma gelme diyor. O yüzden Mesih’e, Tanrı’nın Sözcü’ne ve kardeşlere önem vermeliyiz.

İbraniler 10:25’te ‘bazılarının alıştığı gibi bir araya gelmekten vaz geçemeyelim, bunlar toplantıları terk ettiler’ diyor. Bunları yaparsak Mesih’in kardeşliğinden uzak kalırız. Bir kardeşin elini sıktığımızda belki ona Kutsal Ruh’u yeniden hissettiririz. Kilise bireysel olamaz, üyeler birbirine önem verir. Mesih’in sizi sevdiği gibi siz de kiliseye önem verin.

İbraniler 10:26-31 Gerçeği öğrenip benimsedikten sonra, bile bile günah işlemeye devam edersek, günahlar için artık kurban kalmaz; geriye sadece yargının dehşetli beklenişi ve düşmanları yiyip bitirecek kızgın ateş kalır. (SEE 10:26) Musa’nın Yasası’nı hiçe sayan, iki ya da üç tanığın sözüyle acımasızca öldürülür. Eğer bir kimse Tanrı Oğlu’nu ayaklar altına alır, kendisini kutsal kılan antlaşma kanını bayağı sayar ve lütufkâr Ruh’a hakaret ederse, bundan ne kadar daha ağır bir cezaya layık görülecek sanırsınız? Çünkü, “Öç benimdir, karşılığını ben vereceğim” ve yine, “Rab halkını yargılayacak” diyeni tanıyoruz. Diri Tanrı’nın eline düşmek korkunç bir şeydir.

Kutsallar ve melekler şu anda tribünde bize tezahürat ederek teşvik etmektedirler. Ölüp dirildiğimizde ilk göreceğimiz İsa Mesih olacaktır. Sonra etrafımıza bakacağız ailemizi, çocuklarımızı, sevdiklerimizde Rab kurtarmış, haleluya! Bu yüzden bu kurtaran Rab’be önem verelim. Sevincimiz o olsun. O’na önem verelim. Rab yüreğimizde birinci yeri alsın. Rab’bin üstüne koyduğumuz bir şey varsa onu silelim gitsin.

İbraniler 10:31-39 Diri Tanrı’nın eline düşmek korkunç bir şeydir. Sizlerse aydınlandıktan sonra acılarla dolu büyük bir mücadeleye dayandığınız o ilk günleri anımsayın. Bazen sitemlere, sıkıntılara uğrayıp seyirlik oldunuz, bazen de aynı durumda olanlarla dayanışma içine girdiniz. Hem hapistekilerin dertlerine ortak oldunuz, hem de daha iyi ve kalıcı bir malınız olduğunu bilerek mallarınızın yağma edilmesini sevinçle karşıladınız. Onun için cesaretinizi yitirmeyin; bu cesaretin ödülü büyüktür. Çünkü Tanrı’nın isteğini yerine getirmek ve vaat edilene kavuşmak için dayanma gücüne ihtiyacınız vardır. Artık, “Gelecek olan pek yakında gelecek Ve gecikmeyecek. Doğru adamım, imanla yaşayacaktır. Ama geri çekilirse, ondan hoşnut olmayacağım.” Bizler geri çekilip mahvolanlardan değiliz; iman edip canlarının kurtuluşuna kavuşanlardanız.

İsa’nın doğru kıldığı adam imanla yaşayacaktır. İlk imanlıların malları ve mülkleri talan edilmişti. Onlar da orayı bırakıp Antakya’ya geldiler. Eyüp’ün sabrıyla iman yolculuklarına devam ettiler. İçlerinde Kutsal Ruh olduğu için Tanrı onlarla beraberdi incilin haberini müjdelediler Putperestlikten Mesih’e inanların oluşturduğu ilk kilise Antakya’da oluştu.

Vahiy 21:6,7 Bana, “Tamam!” dedi, “Alfa ve Omega, başlangıç ve son Ben’im. Susayana yaşam suyunun pınarından karşılıksız su vereceğim. Galip gelen bunları miras alacak. Ben onun Tanrısı olacağım, o da bana oğul olacak.

Mesih’in yeniden yüreğimizde birinci yeri alması için şimdi dizimize vuralım ki sonra vurmayalım. Bizde Mesih’e ait olmayan ne varsa onlardan özgür olalım.

Dirisu Kilisesi

Bedri Peker

22 04 2012

Beş yıl önce Elçilerin İşlerini öğretirken Rab bu halk için yüreğime bir yük koydu. Beş yıl boyunca her gün Türkiye için dua ettim. Nihayet buraya gelme fırsatı bulduk ve on haftadır Türkiye’deyiz. Bu süre boyunca, Rab’bin bereketini dökmesi için hep Türkiye için dua ettik. Rab Türkiye’ye bereketini dökmek istiyor. Rab’bin egemenliğine pek çok kişinin geçeceğine ben inanıyorum.

Bugün Beytanya’lı Meryem’in hikâyesini anlatacağız. Birçoğumuz bu hikâyeyi biliyoruz. Bu hikâye Rab’be kökten bağlılığın bir simgesidir.

Luka 10:28-38
İsa, öğrencileriyle birlikte yola devam edip bir köye girdi. Marta adında bir kadın İsa’yı evinde konuk etti.Marta’nın Meryem adındaki kız kardeşi, Rab’bin ayakları dibine oturmuş O’nun konuşmasını dinliyordu.Marta ise işlerinin çokluğundan ötürü telaş içindeydi. İsa’nın yanına gelerek, “Ya Rab” dedi, “Kardeşimin beni hizmet işlerinde yalnız bırakmasına aldırmıyor musun? Ona söyle de bana yardım etsin.” Rab ona şu karşılığı verdi: “Marta, Marta, sen çok şey için kaygılanıp telaşlanıyorsun. Oysa gerekli olan tek bir şey vardır. Meryem iyi olanı seçti ve bu kendisinden alınmayacak.”

İsa bu sıralarda zaten oldukça popülerdi. Hastalara ve cüzzamlılara şifa vermişti. Beş bin kişiyi doyurmuştu. Şimdi de Beytanya’ya gitmişti. İsa yolculuk ederken çevresinde hep kalabalıklar olurdu. Bu nedenle O’nunla beraber gelen birçoklarının Marta’nın evine hücum ettiğini tahmin edebilirsiniz. Rab bizim evimize ziyarete gelse biz de ona hizmet etmek isterdik. Marta doğal olarak bizim de yapmak isteyeceğimizi yaptı. Ne var ki Marta evin içinde koşuştururken Meryem Rab’bin ayağının dibindeydi. Marta bu haldeyken Meryem’i görünce tabi ki mutlu olmamıştır. Marta’nın içinde bulunduğu durumu anlayabiliriz.

Rab’bin Marta’ya verdiği cevabı da çok seviyorum. Öfkeli değil ama yumuşak ve alçakgönüllü. İki kere Marta demesi de ilgi çekici. Kutsal Kitap’ta buna benzer bir-iki durum daha vardır. Rab sevgi dolu terbiye verirken bir kişinin ismini iki kere üst üste söylediği görülür. Örneğin, “Simun, Simun” (Luka 22:31), “Saul, Saul” (Elçilerin İşleri 9:4) ifadelerini görüyoruz. Rab Marta’ya ‘Neden bu kadar kaygılısın?’ diye soruyor. Onu hizmet ettiği için azarlamıyor ama Marta’nın hayatındaki önemli bir konuya değiniyor: Marta kaygılı ve önceliklerini göremiyor. Meryem’i örnek göstererek ‘gerekli olan tek şey vardır’ diyor. İsa oraya sadece yüzeysel arkadaşlık, rahatlık ve yemek yemek için gelmemişti. İsa onlarla gerçek anlamda ilişki kurmak için gelmişti. İsa dünyaya sadece Kendisi için çalışacak insanlar aramaya değil aynı zamanda Kendisi ’ne dost bulmaya gelmiştir.

Kutsal Kitap okurken de böyledir. Kutsal Kitap okurken aslında Rable ilişki kuruyoruz ve bu bizden alınmayacaktır. Rab hepimize Meryem’e verdiği fırsatı vermektedir.

Şimdi de Yuhanna 11’e bakalım. Bu, İsa’nın Meryem’le bir sonraki karşılaşmasıdır. Kutsal Kitap’ta İsa ile Meryem’in üç kez karşılaştıklarını görürüz.

Yuhanna 11: 1-45 Meryem ile kız kardeşi Marta’nın köyü olan Beytanya’dan Lazar adında bir adam hastalanmıştı. Meryem, Rab’be güzel kokulu yağ sürüp saçlarıyla O’nun ayaklarını silen kadındı. Hasta Lazar ise Meryem’in kardeşiydi. İki kız kardeş İsa’ya, “Rab, sevdiğin kişi hasta” diye haber gönderdiler. İsa bunu işitince, “Bu hastalık ölümle sonuçlanmayacak; Tanrı’nın yüceliğine, Tanrı Oğlu’nun yüceltilmesine hizmet edecek” dedi. İsa Marta’yı, kız kardeşini ve Lazar’ı severdi. Bu nedenle, Lazar’ın hasta olduğunu duyunca bulunduğu yerde iki gün daha kaldıktan sonra öğrencilere, “Yahudiye’ye dönelim” dedi. (SEE 11:6)Öğrenciler, “Rabbî*” dediler, “Yahudi yetkililer demin seni taşlamaya kalkıştılar. Yine oraya mı gidiyorsun?” İsa şu karşılığı verdi: “Günün on iki saati yok mu? Gündüz yürüyen sendelemez. Çünkü bu dünyanın ışığını görür. Oysa gece yürüyen sendeler. Çünkü kendisinde ışık yoktur.” Bu sözleri söyledikten sonra, “Dostumuz Lazar uyudu” diye ekledi, “Onu uyandırmaya gidiyorum.” Öğrenciler, “Ya Rab” dediler, “Uyuduysa iyileşecektir.” İsa Lazar’ın ölümünden söz ediyordu, ama onlar olağan uykudan söz ettiğini sanmışlardı. Bunun üzerine İsa açıkça, “Lazar öldü” dedi. “İman edesiniz diye, orada bulunmadığıma sizin için seviniyorum. Şimdi onun yanına gidelim.” “İkiz” diye anılan Tomas öbür öğrencilere, “Biz de gidelim, O’nunla birlikte ölelim!” dedi. İsa Beytanya’ya yaklaşınca Lazar’ın dört gündür mezarda olduğunu öğrendi. Beytanya, Yeruşalim’e on beş ok atımı kadar uzaklıktaydı. Birçok Yahudi, kardeşlerini yitiren Marta’yla Meryem’i avutmaya gelmişti. Marta İsa’nın geldiğini duyunca O’nu karşılamaya çıktı, Meryem ise evde kaldı. Marta İsa’ya, “Ya Rab” dedi, “Burada olsaydın, kardeşim ölmezdi. Şimdi bile, Tanrı’dan ne dilersen Tanrı’nın onu sana vereceğini biliyorum.” İsa, “Kardeşin dirilecektir” dedi.Marta, “Son gün, diriliş günü onun dirileceğini biliyorum” dedi.İsa ona, “Diriliş ve yaşam Ben’im” dedi. “Bana iman eden kişi ölse de yaşayacaktır.Yaşayan ve bana iman eden asla ölmeyecek. Buna iman ediyor musun?”Marta, “Evet, ya Rab” dedi. “Senin, dünyaya gelecek olan Tanrı’nın Oğlu Mesih* olduğuna iman ettim.”Bunu söyledikten sonra gidip kız kardeşi Meryem’i gizlice çağırdı. “Öğretmen burada, seni çağırıyor” dedi.Meryem bunu işitince hemen kalkıp İsa’nın yanına gitti.İsa henüz köye varmamıştı, hâlâ Marta’nın kendisini karşıladığı yerdeydi.Meryem’le birlikte evde bulunan ve kendisini teselli eden Yahudiler, onun hızla kalkıp dışarı çıktığını gördüler. Ağlamak için mezara gittiğini sanarak onu izlediler. Meryem İsa’nın bulunduğu yere vardı. O’nu görünce ayaklarına kapanarak, “Ya Rab” dedi, “Burada olsaydın, kardeşim ölmezdi.” Meryem’in ve onunla gelen Yahudiler’in ağladığını gören İsa’nın ruhunu hüzün kapladı, yüreği sızladı. “Onu nereye koydunuz?” diye sordu. O’na, “Ya Rab, gel gör” dediler. İsa ağladı. Yahudiler, “Bakın, onu ne kadar seviyormuş!” dediler. Ama içlerinden bazıları, “Körün gözlerini açan bu kişi, Lazar’ın ölümünü de önleyemez miydi?” dediler. İsa yine derinden hüzünlenerek mezara vardı. Mezar bir mağaraydı, girişinde de bir taş duruyordu.İsa, “Taşı çekin!” dedi. Ölenin kızkardeşi Marta, “Rab, o artık kokmuştur, öleli dört gün oldu” dedi.İsa ona, “Ben sana, ‘İman edersen Tanrı’nın yüceliğini göreceksin’ demedim mi?” dedi.Bunun üzerine taşı çektiler. İsa gözlerini gökyüzüne kaldırarak şöyle dedi: “Baba, beni işittiğin için sana şükrediyorum.Beni her zaman işittiğini biliyordum. Ama bunu, çevrede duran halk için, beni senin gönderdiğine iman etsinler diye söyledim.”Bunları söyledikten sonra yüksek sesle, “Lazar, dışarı çık!” diye bağırdı.Ölü, elleri ayakları sargılarla bağlı, yüzü peşkirle sarılmış olarak dışarı çıktı. İsa oradakilere, “Onu çözün, bırakın gitsin” dedi. O zaman, Meryem’e gelen ve İsa’nın yaptıklarını gören Yahudiler’in birçoğu İsa’ya iman etti.

Burada Meryem ve Marta’nın kardeşi Lazar’ın ölmüş olduğunu okuyoruz. İnsanlar Rab’be Lazar’ın ölüm döşeğinde olduğunu söylemişlerdi ama haber O’na ulaşana kadar Lazar ölmüştü. Burada ilginç olan, herkes hemen gitmek gerekir diye düşünürken İsa’nın beklemesidir. İsa Lazar’ın öldüğü kesinleşince Beytanya’ya gidiyor. Rab, Lazar ölmeden de onu kurtarabilirdi, bunu biliyoruz. Ama Rab’bin bize anlatmak istediği bir şey vardı. Diriliş ve Yaşam’ın Kendisi olduğunu anlatmak istiyordu.

İsa Beytanya’ya girince Marta Rab’bi karşılamaya koştu. Marta’nın söylediklerinden sonra Rab ona “Diriliş ve Yaşam benim” dedi. Yuhanna 11’deki ana konu budur ama ben başka bir konuyu öne çıkartmak istiyorum. Marta Meryem’i çağırarak Rab’bi görmesini söylüyor. Meryem de İsa’ya koşarak onun ayaklarına kapanıyor (Kutsal Kitap’taki karşılaşmalarının hepsinde Meryem İsa’nın ayaklarının dibindedir). Meryem’in İsa’nın ayaklarının dibinde oturması öğrenmeye istekli olması, alçakgönüllülüğü ve tapınma isteğini temsil eder. Sonra Meryem de Marta’yla aynı şeyi söylüyor. Bundan sonra Yuhanna 11: 35’te Kutsal Kitap’ın en kısa ama en etkili ayetini görüyoruz.

Yuhanna 11:35 İsa ağladı.

Rab Meryem’e ve arkadaşlarına karşı derin bir yakınlık gösterdi. İsa çoğu zaman sakin, endişesiz ve insanların sorunlarının üzerinde gibi görünür ama burada halkıyla empati yapabildiğini görüyoruz. İsa’nın, halkına karşı derin bir sevgisi vardır. Rab halkına öfkeyle değil büyük bir sevgiyle bakmaktadır. Mesih İsa’nın çarmıhı Tanrı’nın sevgisinin en büyük ifadesidir. Artık Rab’bin sevgisinden bizi hiçbir şey ayıramaz. Ezgiler Ezgisi 4:9’da “Çaldın gönlümü kız kardeşim, yavuklum, Bir bakışınla, Gerdanlığının tek zinciriyle çaldın gönlümü!” demektedir. İşte Tanrı’nın bizlere karşı beslediği bu duygular bize “Ne muhteşem bir Tanrı!” dedirtir. Bizi Kendi suretinde yaratan, bizi büyük bir tutkuyla kendine çeken, bize “kardeşim” demekten utanmayan bir Tanrı!

Rab’bin meleklerinin üçte biri O’na isyan ettiklerinde O ses çıkarmadı ama insanların tümü O’na isyan ettiğinde “Hayır! Bunlar benim suretimdeki yaratıklardır” dedi ve harekete geçti. Tanrı’nın insanlarla birlikte olmak için onların arasına indiği tek din Hristiyanlık’tır.  Hristiyanlık’ ta Tanrı halkına uzak ve halkından farklı değildir. Tanrı, halkına yakındır ve biz de kendi başımıza değil ama O’nun lütfuyla kutsal olabiliriz.

İsa Mesih aracılığıyla gelen bu lütuf ve sevinç bizi dünyadaki insanların en mutlusu yapar!

Dirisu Kilisesi – Misafir Vaiz

Medyadan yansıyan haberler genellikle hep kötüdür. İyi bir habere çok ihtiyacımız olduğu bir gerçek.  İşte, ‘Kurtarıcı doğdu’ iyi bir haberdir. Aslında bundan daha sevinçli bir haber yoktur!

Matta 1:18-24’e bakalım.
“İsa Mesih’in doğumu şöyle oldu: Annesi Meryem, Yusuf’la nişanlıydı. Ama birlikte olmalarından önce Meryem’in Kutsal Ruh’tan gebe olduğu anlaşıldı. Nişanlısı Yusuf, doğru bir adam olduğu ve onu herkesin önünde utandırmak istemediği için ondan sessizce ayrılmak niyetindeydi. Ama böyle düşünmesi üzerine Rab’bin bir meleği rüyada ona görünerek şöyle dedi: “Davut oğlu Yusuf, Meryem’i kendine eş olarak almaktan korkma. Çünkü onun rahminde oluşan, Kutsal Ruh’tandır. Meryem bir oğul doğuracak. Adını İsa koyacaksın. Çünkü halkını günahlarından O kurtaracak.” Bütün bunlar, Rab’bin peygamber aracılığıyla bildirdiği şu söz yerine gelsin diye oldu: “İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak; adını İmmanuel koyacaklar.” İmmanuel, Tanrı bizimle demektir. Yusuf uyanınca Rab’bin meleğinin buyruğuna uydu ve Meryem’i eş olarak yanına aldı.” (Matta 1:18-24)

İsa Mesih’in doğumu sıradan bir insanın doğumu değildir. İsa, Tanrı’nın Ruh’undan doğmuştur. Bu olayı insan mantığıyla anlamak çok zordur. Nasıl bir kadın tek başına, erkeksiz çocuk doğurabilir? Nasıl bir ruhtan çocuk olabilir? Bunun gibi İbrahim’in karısı nasıl doksan yaşında çocuk doğurabildi? Diğer taraftan bu sorular şu açıdan da ele alınabilirdi: Tanrı için imkânsız bir şey var mı?

Tanrının bize olan sevgisi mantığımızın çok ötesindedir.Tanrı’nın insanları ne kadar sevdiğini anlamadan bu olayları kavrayamayız. Tanrı’nın işleri insan mantığına uymak zorunda değildir. O’nun tüm işleri lütfundan ve gücünden kaynaklanır.

İsa’nın doğumu bir tesadüf değildir. Adem’in yılana aldanarak günah işlediği zaman Tanrı Mesih’in doğacağını ilan etmiştir. Kadından doğan senin başını ezecek. Günahı ortadan kaldırarak şeytanın gücünü kıracak. Bu peygamberlikle Mesih’in doğacağı üstü kapalı bir şekilde belirtilmiştir. Yeşaya 7:14’te daha net bir peygamberlik yapılmıştır.

“İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak; adını İmmanuel koyacak.”(Yeşaya 7:14)

İmmanuel, ‘Tanrı bizimle’ demektir. Yani Tanrı insanlarla beraber yaşayacak, onlarla beraber yemek yiyip içecek ve insanlığın bütün dertlerini ve onları ezen günahın gücünü kıracak, şeytanın başını ezecek. İşte İmmanuel bu demektir!

Bu ayetten daha da açık olan bir peygamberlik de Yeşaya 9:6’da görülebilir.

“Çünkü bize bir çocuk doğacak, Bize bir oğul verilecek. Yönetim onun omuzlarında olacak. Onun adı Harika Öğütçü, Güçlü Tanrı, Ebedi Baba, Esenlik Önderi olacak.” (Yeşaya 9:6)

Yeşaya 9:3 ayeti de içinde dört kere sevinç anlamında kelime bulunması açısından önemlidir.

“Ya RAB, ulusu çoğaltacak, sevincini artıracaksın. Ekin biçenlerin neşelendiği, Ganimet paylaşanların coştuğu gibi, Onlar da sevinecek senin önünde.” (Yeşaya 9:3)

Peki insanlar neden sevinecekler? Çünkü o çocuk, sıkıntı çeken, karanlıkta oturan halk içinde büyük ışık olacak. Ölüm korkusunu o kaldıracak. 9:6’da doğacak çocuğu açıkça tarif edildiğini görüyoruz. Burada çocuğun dört özelliğine değiniliyor:

Harika öğütçü: Yani savaşta bilgelikle plan yaparak düşmanı yenme stratejisi geliştiren bir önder.
Güçlü Tanrı: Yani her güce sahip yönetici.
Ebedi Baba: Yani ezelden ebede kadar merhamet eden baba.
Esenlik önderi: Yani Tanrı’yla insanı ve insanla insanı barıştıran önder.

Yeşaya 9:7 ayetine bakalım.
“Davut’un tahtı ve ülkesi üzerinde egemenlik sürecek. Egemenliğinin ve esenliğinin büyümesi son bulmayacak. Egemenliğini adaletle, doğrulukla kuracak Ve sonsuza dek sürdürecek. Her Şeye Egemen RAB’bin gayreti bunu sağlayacak.” (Yeşaya 9:7)

Burada kurtuluşun insanın gayretiyle değil Tanrı’nın gayretiyle sağlanacağı belirtiliyor. Yani iyilik yapmakla, gayretle kendimizi kurtaramayız. Kurtuluş bizim gücümüzü aşar. Tanrı insanları o kadar çok sevdi ki bu eziyet çeken halkı kurtarmak için Kendi Oğlu’nu gönderdi. Şeytanın gücünü günahsız Kurtarıcı kıracak.

Peki bu Kral nerede doğacak? Mika 5:2’de belirtilmiş.
“Ama sen, ey Beytlehem Efrata, Yahuda boyları arasında önemsiz olduğun halde, İsrail’i benim adıma yönetecek olan senden çıkacak. Onun kökeni öncesizliğe, zamanın başlangıcına dayanır.” (Mika 5:2)

Tanrı’nın söylediği her söz mutlaka gerçekleşecektir. Bunun için Tanrı gayretle çalışmaktadır. Öyle ki sözünün yerine gelmesi için dünyanın sistemini bile değiştirir. Tanrı’nın planı mükemmeldir. O’nun planına göre İsa bizi kurtarmak için doğdu.

Yeşaya 1:5’te söylediği gibi baş büsbütün hasta. Şeytanı yenmek için Tanrı’nın gücü gerekiyor. 1. Yuhanna 1:7 ve 2:1’de yazıldığı gibi İsa’nın kanı bizi her günahtan arındırır, içimizden biri günah işlerse, adil olan İsa Mesih bizi Baba’nın önünde savunur.

Günahlarımız bağışlandığında sonsuz yaşama kavuşuruz, yüreklerimize esenlik gelir. İsa, yükleri olanlar, ben size rahat veririm der. İsa Mesih bize hayat ve sevinç veren en değerli hediyemizdir. Can ve bedeni sağlığa kavuşturan, Tanrı’yla ebediyen yaşatan hediyemizdir. Tanrımız günahlarımızı aklayarak bize O’na iman eden çocukları olma hakkını verdi. Biz Tanrı’nın çocuklarıyız. Artık kimse bizi suçlamayacak çünkü Tanrı bizim suçlarımızın bedelini ödedi.

Hepimiz sevdiğimiz kişilere hediyeler vermek isteriz. Hediye, hazırlayan için de alan için de mutluluk vericidir. Hediyeyi alan kişi hoşnutsuz olduğu zaman hediyeyi veren kişi de üzülür. Ama Tanrı’nın hediyesi mükemmeldir! Bu hediyeyi kabul etmeyen kişi bütün bu bereketlerden mahrum kalmakla kalmaz, günahları aklanmayacağı için kurtuluşa da kavuşamaz.

Dirisu kilisesi

Mesih’le birlikte çarmıha gerildim. Artık ben yaşamıyorum, Mesih bende yaşıyor. Şimdi bedende sürdürdüğüm yaşamı, beni seven ve benim için kendini feda eden Tanrı Oğlu’na imanla sürdürüyorum (Gal 2:20).

İncil’de İbr 13:20’de Tanrı’nın ezeli kurtuluş planından söz eder. Yani Tanrı, daha dünya yaratılmadan önce bütün insanlığı kurtarmak için bir plan yaptı. Yine İncil’in Timoteos bölümünde der ki Mesih İsa’da sağlanan bu lütuf, yani İncil’in kendisi zamanın öncesinden tasarlandı. İnsanlar İncil değiştirildi diyebilirler ancak bunun sadece Tanrı tasarısını değiştirdiği taktirde mümkün olabileceğine dikkat edilmelidir. Böyle diyenler Tanrı’yı sadakatsiz, sözünden dönen bir konuma sokmuş olurlar. Oysa Tanrı sadıktır, planlarını değiştirmez. Tanrı dün, bugün ve sonsuza dek aynıdır.

Pavlus, Mesih’le birlikte çarmıha gerildik diyor. Yani Mesih çarmıhta öldüğünde biz de onunla öldük. Bu dünyada yaşama devam ediyor olsak da bu, Tanrı’nın Oğlu’na imanla sürdürdüğümüz bir yaşamdır.

Peki, bu tasarıda Mesih’in ölümüne neden ihtiyaç vardı? Bu bağlamda Mesih’in çarmıhtaki ölümünün Kutsal Yasa’da nasıl açıklandığını sizlerle paylaşmak istiyorum. Bununla ilgili pek çok ayet var ancak sadece birkaçına değineceğiz.

Yeşaya, İsa’dan yedi yüz yıl önce yaşamış bir peygamberdi. Kendisi Yeşaya kitabının 53. bölümü boyunca Mesih daha dünyaya gelmeden onun ölümünden söz ediyor. Kurtuluşumuzu sağlamak, esenliğe kavuşmamız için Tanrı hepimizin cezasını ona yükledi diyor. İsa lekesiz, günahsız kurban kuzusuydu. Mezarının zenginin yanında olacağından bile söz ediyor. Yeşaya, iyi haberi de veriyor: O öldükten sonra dirildi! O’na iman eden aklanacak diyor.

Davut peygamber ise İsa’dan bin yıl önce yaşamıştır. Mezmurlarda Mesih’in ölümünü tasvir eden satırlar yazmıştır. Örneğin Mezmur 22’de Mesih’in çarmıhtaki feryadını temsil etmiştir: “Tanrım, Tanrım, Beni neden terk ettin?”

Davut aynı zamanda Mesih’in el ve ayaklarının çivilendiğini ön görüyor. Kemiklerinin kırılmayacağını, askerler tarafından elbiseleri için kura çekildiğinden bahsediyor.

Daniel peygamber İsa’dan beş yüz yıl önce yaşamış bir peygamberdir. Mesih’in ne amaçla dünyaya göderileceğini ve kesin ölüm tarihini vermektedir.

Tüm bunlar nasıl tesadüf olabilir? Üstelik bunlar daha Mesih’le ilgili peygamberliklerin sadece birkaçı.

Amos peygamber aracılığıyla Tanrı şöyle sesleniyor. Gerçek şu ki, Egemen RAB kulu peygamberlere Sırrını açmadıkça bir şey yapmaz. (Amos 3:7) Yani Tanrı en ufak bir şüpheye bile yer kalmaması için Kutsal Kitap’ta pek çok vahyi açıklıyor.

Şimdi de Kutsal Kitap’ın Yeni Antlaşma bölümünde İsa’nın çarmıhıyla ilgili kayıtlara bakalım.

O’nunla alay etmeleri, kamçılayıp çarmıha germeleri için O`nu öteki uluslara teslim edecekler. Ne var ki O, üçüncü gün dirilecek. (Matta 20:19) Burada İsa Mesih’in ölüp dirileceği üçüncü kez açıklanıyor. O’nunla böyle alay ettikten sonra kaftanı üzerinden çıkarıp kendi giysilerini giydirdiler ve çarmıha germeye götürdüler. (Matta 27:31) İsa`yla birlikte, biri sağında öbürü solunda olmak üzere iki haydut da çarmıha gerildi. (Matta 27:38) Burada Yeşaya’da peygamberlik edilen olaylar gerçekleştiğini görüyoruz.

İsa öğrencileriyle birlikte halkı da yanına çağırıp şöyle konuştu: “Ardımdan gelmek isteyen kendini inkâr etsin, çarmıhını yüklenip beni izlesin (Markos 8:34). Pavlus’un, Ga 2:20’de kendini inkâr ettiğini görmüştük. Bizler benliğimize öldük. Eski ben ölmeli. Çarmıhı yüklenip O’nu izlememiz gerekiyor.

Askerler İsa`yı götürürken, kırdan gelmekte olan Simun adında Kireneli bir adamı yakaladılar, çarmıhı sırtına yükleyip İsa`nın arkasından yürüttüler. Büyük bir halk topluluğu da İsa`nın ardından gidiyordu. Aralarında İsa için dövünüp ağıt yakan kadınlar vardı. İsa bu kadınlara dönerek, “Ey Yeruşalim kızları, benim için ağlamayın” dedi. “Kendiniz ve çocuklarınız için ağlayın. Çünkü öyle günler gelecek ki, `Kısır kadınlara, hiç doğurmamış rahimlere, emzirmemiş memelere ne mutlu!` diyecekler. O zaman dağlara, `Üzerimize düşün!` ve tepelere, `Bizi örtün!` diyecekler. Çünkü yaş ağaca böyle yaparlarsa, kuruya neler olacaktır?” (Luka 23:26-31) Burada yaş ağaç Mesih’tir, aynı zamanda da biz Mesih inanlılarını temsil etmektedir. Kuru ağaç da imansızlar ve ismen “İsa, İsa!” deyip de kilise kapısından çıkar çıkmaz normal yaşamlarına dönenlerdir. Yaş ağaç olarak kalalım. Yine Luka 23: 39’de İsa’ya küfür edildiğinden söz ediyor. Buna sessiz kalmak çok zordur kardeşler ama Rab bizden bunu istiyor, çünkü kendisi de öyle yaptı, hakkınızı arayın demedi. Çarmıhı taşımak haksızlıklara katlanmayı da içerir.

Baş kâhinler ve görevliler İsa`yı görünce, “Çarmıha ger, çarmıha ger!” diye bağrıştılar. Pilatus, “O`nu siz alıp çarmıha gerin!” dedi. “Ben O`nda bir suç bulamıyorum!” Yahudiler şu karşılığı verdiler: “Bizim bir yasamız var, bu yasaya göre O`nun ölmesi gerekir. Çünkü kendisinin Tanrı Oğlu olduğunu ileri sürüyor.” Pilatus bu sözü işitince daha çok korktu. Yine vali konağına girip İsa`ya, “Sen nereden geliyorsun?” diye sordu. İsa ona yanıt vermedi. Pilatus, “Benimle konuşmayacak mısın?” dedi. “Seni salıvermeye de, çarmıha germeye de yetkim olduğunu bilmiyor musun?” İsa, “Sana gökten verilmeseydi, benim üzerimde hiçbir yetkin olmazdı” diye karşılık verdi. “Bu nedenle beni sana teslim edenin günahı daha büyüktür.” (Yu 19:6-11) Pilatus O’nda hata görememekle birlikte politik nedenlerle O’nu Yahudilere teslim ediyor.

Tanrı`nın belirlenmiş amacı ve öngörüsü uyarınca elinize teslim edilen bu adamı, yasa tanımaz kişilerin eliyle çarmıha çivileyip öldürdünüz. Böylelikle bütün İsrail halkı şunu kesinlikle bilsin: Tanrı, sizin çarmıha gerdiğiniz İsa`yı hem Rab hem Mesih yapmıştır. (Elç 2:23,36) Burada Petrus, Kutsal Ruh ’un gücüyle Mesih’in çarmıhtaki ölümünü ve dirilişini cesaretle bildirmiştir.

Artık günaha kölelik etmeyelim diye, günahlı varlığımızın ortadan kaldırılması için eski yaradılışımızın Mesih`le birlikte çarmıha gerildiğini biliriz (Ro 6:6).

Aranızdayken, İsa Mesih`ten ve O`nun çarmıha gerilişinden başka hiçbir şey bilmemeye kararlıydım (1.Ko 2:2 ). Pavlus burada İsa’yı tanımak ve O’nun çarmıhı dışında her şeyi süprüntü saydığını bildirerek çarmıhın önemini vurguluyor.

İsa Mesih’in çarmıhta ölüp üç gün sonra dirilmesi Hristiyanlığın temelini oluşturur. Bu o denli önemli bir konudur ki Hristiyanlık inancını diğer inançlardan kesin olarak ayırır. Mesih’in dirilişinin önemi Kutsal Kitap’ta şu ayetle vurgulanmaktadır: “Eğer Mesih’in ölümden dirildiği duyuruluyorsa, nasıl oluyor da aranızda bazıları ölüler dirilmez diyor? Eğer ölüler dirilmezse, Mesih de dirilmemiştir. Mesih dirilmemişse, bildirimiz de imanınızda boştur. Ve bizim Tanrı’yla ilgili tanıklığımız da yalan olmuş olur. Çünkü Tanrı’nın, Mesih’i dirilttiğine tanıklık ettik. Ama ölüler gerçekten dirilmezlerse, Tanrı Mesih’i de diriltmemiştir. Ölüler dirilmezlerse, Mesih de dirilmemiştir. Mesih dirilmemişse, imanınız yararsızdır ve siz hâlâ günahlarınızın içindesiniz.” (1. Korintliler 15:12-17)

Son olarak da Filipililer bölümünde pek çok kişinin çarmıha düşman olarak yaşadığını bildiriyor. Bu acı gerçeğe rağmen bizim görevimiz tanıklık ederek incili duyurmaktır. İncil’i duymayan kalmayana, Rab gelene kadar kilise ışık olarak parlayacaktır. Bizler güçsüz olsak da unutmayalım ki biz zayıfken O bizim gücümüzdür! Âmin.

Ercüment Tarkan

19 04 2012

Galatyalılar  6:14 okuyalım.

14 Bana gelince, Rabbimiz İsa Mesih’in çarmıhından başka bir şeyle asla övünmem. O’nun çarmıhı aracılığıyla dünya benim için ölüdür ben de dünya için.

Benim arzum, Hıristiyan denilen bizim yaşamımızın tamamen değişilmesidir. Karanlıkta olan dünya için ışık ve tuz olmamızdır.

Biz İsa’nın sevgisiyle bu dünyayı sarsan, devirebilen güçlü adam olalım. Dünyayı şaşırtan bir grup olalım. Hayatımızda Allah’ımız için yaşamaya hazır olan, İsa için kendi hayatını vermeye hazır olan bir grup olalım.

Günlük ekmek için değil, Rab ‘bin sözünü daha özleyerek duaya odaklanan biri olmamızı istiyorum.
Dünyadan hiç korkmadan sadece Rab ‘bin izzeti için yaşayalım.
Nihayet İsa’nın tekrar gelişinde bize söyleyecek ki, ‘Aferin, iyi ve güvenilir köle! Gel, efendinin şenliğine katılın!’
O günü bekleyelim. O günü bekleyerek bizim hayatımız Rab ‘be bırakalım.

Bize tokat atana öbür yanağı vermek bir iki kere mümkün, ama on yirmi kere mümkün değil, düşmanlarımızı yürekten sevmek, bize devamlı zulmedenler için durmadan dua etmek çok zor bir iştir.

Biz Rabbin istediğine göre nasıl yaşayabiliriz? Böyle bir yaşam sürdürülen güç nereden geliyor acaba?
Elbette Rab’ den gelir diyeceksiniz. Yani Kutsal Ruh ’tan. Tabi ki, bunun için Kutsal Ruh bize gelmelidir.

Ama tekrar soru başlıyor.
Ne yaparsam Kutsal Ruh bize geliyor? Kutsal Allah kirli insanlara nasıl gelebilir?
Bunun cevabı da Mesih’in çarmıhının içindedir. Siz çarmıhı öğrendikçe cevaba yaklaşacaksınız. Bu nedenle, ben burada İsa’nın çarmıhını öğrenin diye sesleniyorum.
Bildiğimiz gibi İsa’nın çarmıhı Hıristiyanlığın özü, merkezi ve kalbidir. Yani her şeydir.
Fakat bu özü kaybedince Hıristiyanlığın gerçeği, kudreti (gücü) de kaybolmuş olur. Bu yüzden size çarmıh vaazını vermekteyim. Size ‘Her şeyden önce, Onun çarmıhını daha sevin’ diyorum.

Tekrar söylüyorum.
İsa’nın çarmıhını yüreğin merkezine koymanın önemli sebebi budur.
İsa’nın çarmıhını doğru anlarsak O zaman dünyanın ışığı ve tuzu olarak dünyayı değiştirebiliriz. Rab ’be hayatımızı sunabiliriz. Rabbi sevindiren yaşam, hayat sürdürmek için öncelikle çarmıhına doğru yaklaşmak şarttır. Rabbi sevindirmek için çarmıha yaklaşmak gerek.

1-Korintler 1:22–24
Yahudiler doğaüstü belirtiler ister, Grek’lerse bilgelik arar. 23 Ama biz çarmıha gerilmiş Mesih’i duyuruyoruz. Yahudiler bunu yüzkarası, öteki uluslar da saçmalık sayarlar. 24 Oysa Mesih, çağrılmış olanlar için -ister Yahudi ister Grek olsun- Tanrı’nın gücü ve Tanrı’nın bilgeliğidir. 25 Çünkü Tanrı’nın «saçmalığı» insan bilgeliğinden daha üstün, Tanrı’nın «zayıflığı» insan gücünden daha güçlüdür.

23. ayette Yahudiler bunu bir yüzkarası diyor, bu ne demek?
Eski antlaşmanın şeraitte göre ölüm cezasına çarptıranlar taşlanarak öldürülürdü. Çarmıha çakılarak öldürülenler ise Tanrı tarafından lanetlenmiş kişilerin uğradığı ölüm şekliydi.

Bu yüzden Yahudiler İsa Mesih’in Allah tarafın lanetlendiğini düşündüler Bundan dolayı İsa ve onun çarmıhı Yahudiler için bir yüz karasıydı. Bunun için Onun kurtarıcı Mesihliğinden utanç duydular. Bizi kurtaracak kişi nasıl çarmıha asılarak öldürülür diye gururlandılar.

Öteki uluslar da saçmalık sayarlar, Roman imparatorluğunda çarmıh cezası en kötü ve acımasız olan öldürme şekliydi.
İsyan veya başkaldırı gibi ağır bir suç işleyenler çarmıha gerilme cezası alırdı.

İsa’nın elçileri ve birçok insan bu cezaya çarptırılan İsayı takip ediyorlardı öğrencileri çarmıhı inançlarının simgesi olarak kullanıyorlardı.  Romanlılara göre bunlar saçmalıktı.
Çarmıha gerilen bir kişinin öğrettiklerinin peşinden gitmek ve Onu yüceltmek aptallıktı.

Fakat İsa’nın öğrencilerin zamanından bugüne dek, İsa’nın çarmıhı bizim imanımızın simgesidir. Hem de, biz çarmıha gerilmiş olan Mesih’i tanıtıyoruz.
Niye öyle?
Çünkü Allah’ın bilgeliğinin açıklandığı tek yer Mesih ve Onun çarmıhıdır. Rab ‘bin gücü orada gösterildi. Çarmıh ve oradaki Mesih İsa, kurtulmakta olan bizler için Tanrı’nın gücüdür. Allah’ın bilgeliğidir.

Siz Bakın! Bütün dinler, İsa Mesih’in dünyada gelip gittiğine değil, onun çarmıhında canını vererek bizi kurtardığına karşı dururlar.
Ama biz çarmıhtaki ölümüne ve dirilişine inanıyoruz. Çünkü orada yaşam var, sonsuzluk güç ve Tanrımız var.

Şimdi çarmıh aracılığıyla Tanrının karakteri hakkında sizinle paylaşmak istiyorum.
İsa’nın Çarmıhı, Rab ‘bin gazabı ve sevgisini mükemmel bir şekilde gösteren tek çaredir.

Siz Tanrı’nın adaleti ve öfkesinin inanılmaz şekilde büyük olduğundan ne kadar haberiniz var? Günahın ciddiyetini ne kadar biliyorsunuz?
Maalesef, biz günahı çok hafife allıyoruz.  Allah’ın günahtan nefret ettiğini unutup kolayca günah işliyoruz.

Günah, nedir? Tanrı’dan nefret ederek kendi kedine bağımsız kaidesiz yaşamak demektir. (Yaşamım bana ait düşüncesidir). Tanrıyla düşman olmak demektir.

Günahın özü nedir? Adaletsizliktir. Allaha aldırmamak, Allah’ın görkemi için yaşamayı ve Onu övmeyi reddetmektir. Kendi kendimin tanrısıyım diyerek ‘Her şey benim için olsun, benim olsun’ demektir. Ve sonuçta Rab ile ilişkin kopmuş olur. Allah ile ilişkisi kopmuş insanların içi boştur.

Romanlılar 1:21-22 de diyor ki
Tanrı’yı bildikleri halde O’nu Tanrı olarak yüceltmediler, O’na şükretmediler. Tersine, düşüncelerinde budalalığa düştüler; anlayışsız yüreklerini karanlık bürüdü. 22 Akıllı olduklarını ileri sürerken akılsız olup çıktılar. 23 Ölümsüz Tanrı’nın yüceliği yerine ölümlü insana, kuşlara, dört ayaklılara, sürüngenlere benzeyen putları yeğlediler.

İç boş olan insanlar bu boşluğunda Rab yerine kendisini koyarlar. O zamandan itibaren insanlar kendilerini Tanrı sayarak ‘Hayatım benim’ diye kendi istediği şekilde kendi kararıyla yaşıyor. Ama öyle yaşadığı an gittikçe içi daha boş olur.

Sonuç olarak iç boş olanlar ne yaparlar? Ölümsüz Tanrı’nın yüceliği yerine ölümlü insan, ve başka putları (para, başarı, şehvet vs.) ile yüreğini doldururlar. Gittikçe daha günah işlerler ve kötüye giderler. Yani Allahsızlık adaletsizliği getirir.

Bu yüzden Rab günahtan nefret eder. Rab günaha karşı alev alev yanan öfkeye sahiptir. Onun öfkesi günahkârlara tamamen boşaltılmaktadır. Boşaltmazsa söndürülemez. Günahtan nefret eden Rab mutlaka ceza verir. Çünkü Rab kutsal adaletlidir. Rab asla günahı affetmez. Onun kutsallığı kendisine yaklaşan bir lekeye dahi müsamaha etmez.

Rab ‘bin karakterlerinden biri olan adalet içinde bağışlamak yoktur. Günah varsa ceza var. Rab ‘bin adaleti budur.
Eğer kimse günahın cezasını çekmeden affedilirse o kişi çok mutlu olur. Fakat bu Rab ‘bin adaleti ihmal ettiği anlamına gelir. Rab ‘bin karakterinde günaha müsamaha ederek adaleti ihmal etmek yoktur. Rabbimiz adaletinden dolayı günah işleyen bize ölüm cezasını vermektedir.

Fakat adaletli Rab aynı zamanda sevgidir. Onun sevgisi ne kadar büyük ki, bizim ölmemize izin veremez. Rab ‘bin sevgisi müthiştir.

Sevgisinden dolayı bizi affetmek zorunda kalır. Bu Rab ‘bin dilema( Yürek acısı )dır. Günah işleyen insanlara ceza vermek gerekiyor, ama insanları çok sevdiği için affetmek istiyor. Günahtan dolayı insanlar Allah ile birleşmesi mümkün değil, ama Rab insanlarla beraber yaşamak istiyor.

Rab kendi adaleti ve sevgisini aynı anda tamamlayacak harika bir yol yarattı. Kendi adaletine göre günahın cezasını kendi kendine çekmektir. Yani Rab ‘bin sevgisi ve adaletini tamamlayabilen yöntem olarak kendi oğlunu öldürmeye karar verdi.

Bütün insanların günahı için kendi kurban olup bu yürek acısını dindirdi. Rab, öfkesini kendi üzerine dökerek bizim günahlarımızı yok etti.
Kendi canını vererek bizi kurtardı.

Bu nedenle çarmıh, şiddetli gazabın simgesi ve mükemmel sevginin sembolüdür.
Bu cevap, Müslümanlar tarafından çok sorulan sorunun cevabıdır.
Niçin Allah insan olup dünyaya gelsin diye sordukları sorunu cevabıdır.

Ama Allah’ımız bunu yaptı. O sevgisi ve adaletini tamamlamak için bunu yaptı.  Kendi kutsallığı ve sevgisi hiç yıkılmasın, birbirine uyum sağlasın diye. Rab kendisine günahın cezasını vererek adaletini sevgisini ve tamamladı.

Tekrar söylüyorum.
Çarmıh Allah’ın kutsal gazabını iyi bir şekilde ifade ediyor. Günaha karşı Rab ‘bin çözümü, biricik oğlunu çarmıhta öldürerek onun gazabının tamamen dökülmesidir. Allah biricik oğlunu ölüme teslim edecek kadar günahtan nefret ediyor. Kendi oğlunu çarmıhta ölüme vermek, Allah’ın kutsal gazabının ne kadar büyük olduğunu gösteriyor, aynı zamanda bizi ne kadar sevdiğini gösteriyor.

Biz çarmıhta Rab ‘bin günahtan nefret ettiğini gördük. Allah kutsal olduğu için günaha karşı ne kadar öfkelendiğini öğrendik. Bu yüzden İsa’nın çarmıhını öğrendikçe hem günahtan uzaklaşırız, hem de Allah’ın sevgisini anlarız.

Bu yüzden İsa’nın çarmıhında Allah’ın karakteri var ve Onun gücü de vardır.

Yavaş yavaş vaazımı bitireceğim.
İsa’nın çarmıhı harika olay, harika gerçek ve  insan yerine ölen Allah’ın sevgi ve adalet hikayesidir.

Çarmıh, insanların kurtulması için kendi kendini yargılayan Allah’ın hikâyesidir. Baba Tanrının (?) biricik oğlunu kurban ederek insanları için acı çekmeye karar veren Allah’ın hikâyesidir.  İnsanların sevinci ve mutluluğu için yas tutan, acı çeken Allah’ın hikâyesidir.

Çarmıh Baba Tanrının insanlar için en sevdiği oğlunu öldüren Allah’ın hikâyesi, insanlar uğruna terk edilmiş ve ölüyor olan oğluna gözyaşı ile çığlık atan Allah’ın hikâyesidir.
Çarmıh, üçlü bir Allah’ın İnsanlar için birlikte Cennet cenazesi yaptığı hikâye, Tanrı olmak isteyen insanlar için Allah’ın insan olup öldüğü hikâyedir.
Çarmıh kral olmak isteyen insan için, kralın köle olup acı çektiğini anlatan kralın hikâyesi, insanları ölümden özgür kılması için Allah’ın oğlunun ölümünün acısını anlatan hikâyedir.

Çarmıh, insanların izzeti için Allah’ın hakaret edildiği anlatan hikâye, kimsesiz çocukların ( Bizlerin ) Allah’ın evradı olması için İsa Mesih’in gökteki görkemini bırakıp kimsesiz kaldığını anlatan hikâyedir.
Çarmıh, insanların birliği için Allah’ın kendi kendine ayrılarak öldüğü anlatan hikâyesidir.
Çarmıh Hristiyanlığın bir parçası değil,  Allah’ın kurtuluş palanının öz hikâyesidir.
Bu yüzden, sistemik teolojinin bir parçası, imanın bir parçası diye düşünmeyeceğiz.
Çarmıh, günahın ciddiyeti ve Allah’ın kutsal sevgisinin meselesidir.

Ama şimdi size bir soru soruyorum.
Siz İsa’nın çarmıhını seviyor musun? O zaman ne kadar seviyorsun?
Hristiyan denilen siz Allah’ın en sevdiği yeri, en önemseyen yeri: İsa’nın çarmıhını ne kadar seviyorsunuz? Severseniz, Onun çarmıhını nasıl ilan ediyorsunuz?
Her gün oraya bakıp Rab ‘bin gücünü alıyor musunuz? Onu daha çok öğrenmek için gayret ediyor musunuz?

Lütfen Onun çarmıhını sevmeye kararlı olun! Şimdi başlayın. O zaman Allah’ımız sizinle olacak. Kutsal Ruhu, oradan size gelecek.
Şimdi bitirmek üzerindeyim. Sonraki vaazda Çarmıhın kudreti hakkında sizinle paylaşacağım.
İsa Mesih çarmıhında bizim için neler iş yaptığını ve biz Onun çarmıhta onunla beraber ölmemiz için pratik bir şekilde bir yolu anlatacağım.
Siz de İsa’nın çarmıhını öğrenmek için dua edin.

Dirisu Kilisesi
İhsan